Η προετοιμασία του υπεδάφους που θα τοποθετηθεί ο χλοοτάπητας παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην περαιτέρω ανάπτυξη του. Το υπέδαφος πρέπει να χαρακτηρίζεται από αυξημένη υδατοπερατότητα. Υπέδαφος που είναι αρκετά «βαρύ» θα κατακρατεί το νερό χωρίς να το αφήνει να στραγγίζε, θα συμπιέζεται όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να μην οξυγονώνεται αρκετά το ριζικό σύστημα. Για να διορθωθεί θα πρέπει να ενσωματώσουμε μεταπλαστικά υλικά.
Όλα τα υλικά θα πρέπει να ενσωματωθούν σε βάθος 10-15 εκατοστά και όχι απλώς να τα διασκορπίσουμε στην επιφάνεια για να αποφύγουμε την δημιουργία ανομοιογενών στρωμάτων. Κατά την προετοιμασία του υπεδάφους θα πρέπει να τοποθετηθεί το υπόγειο πότισμα. Έπειτα θα πρέπει να ακολουθήσει ένα τσουγκράνισμα προσπαθώντας να δώσουμε μια ελαφριά κλίση προς τα εξωτερικά μέρη του κήπου μας για να βοηθήσουμε το νερό να κυλήσει προς τα έξω.
Στην συνέχεια θα πρέπει να ποτίσουμε και έπειτα να κυλινδρίσουμε. Ακολουθεί ο διασκορπισμός του λιπάσματος σε όλη την επιφάνεια. Ο τύπος λιπάσματος που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί κατά την εγκατάσταση να είναι τύπου N-P-K και σε αναλογία 1-2-1. Η ποσότητα λιπάσματος είναι περίπου 3-3,5 kg/100 m2.
Στην περίπτωση που το μέρος που θέλουμε να τοποθετήσουμε τον χλοοτάπητα έχει πολλά ζιζάνια θα πρέπει να κάνουμε χημική καταπολέμηση. Η δραστική ουσία που χρησιμοποιούμε είναι το Glyphosate. Η δόση δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 70 ml σε 2/3 lt νερού για 100 m2 επιφάνειας. Ένα πότισμα μερικές ημέρες μετά την εφαρμογή θα υποβοηθήσει την αποτελεσματικότητα του ζιζανιοκτόνου. Θα πρέπει εδώ να υπογραμμίσουμε ότι το παραπάνω ζιζανιοκτόνο απορροφάται μόνο από τα πράσινα φύλλα και όχι από τις ρίζες και αποδομείται πολύ γρήγορα χωρίς να υπάρχει κίνδυνος υπολειμματικότητας στο έδαφος. Όταν τα ζιζάνια ξεραθούν τελείως μπορούμε να προχωρήσουμε στο σκάψιμο. Στην περίπτωση που το έδαφος έχει ζιζάνια όπως αγριάδα (Cynodon dactylon) βέλιουρα (Sorghum halepense) ή κύπερη (Cyperus spp.), θα πρέπει να γίνουν 3-4 εφαρμογές σε απόσταση 20-30 ημέρες η μια από την άλλη. Θα πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι τα ζιζάνια αυτά είναι ενεργά και μπορούν να απορροφήσουν το ζιζανιοκτόνο κατά τους μήνες Μάρτιο-Απρίλιο έως Οκτώβριο-Νοέμβριο. Κατά την περίοδο εφαρμογής του ζιζανιοκτόνου απαγορεύεται να φρεζάρουμε το έδαφος μέχρι να έχουμε σιγουρευτεί ότι τα ζιζάνια έχουν ξεραθεί τελείως, γιατί αυτό από την μία θα μειώσει την δραστικότητα του ζιζανιοκτόνου και από την άλλη θα υποβοηθήσει την εξάπλωση των ζιζανίων με τον τεμαχισμό των στολώνων και των ριζωμάτων.

Ύψος κοπής:Το ύψος κοπής ορίζεται από την απόσταση μεταξύ της επιφάνειας του εδάφους και του σημείου που θα γίνει η κοπή στο φύλλο. Τα είδη του θερμόφιλου χλοοτάπητα δεν έχουν όλα το ίδιο ύψος κοπής το οποίο θα πρέπει να τηρείται όσο το δυνατό περισσότερο γιατί όταν κουρεύεται κάτω από το ιδανικό του ύψος υπάρχει περίπτωση να αποδυναμώνεται, ενώ όταν κουρεύεται πάνω από αυτό δημιουργείται αρκετό thatch.
Συχνότητα κοπής: Το κούρεμα του χλοοτάπητα είναι μια εργασία ζωτικής σημασίας για την ορθολογική διαχείριση του. Σε κάθε κούρεμα δεν θα πρέπει να αφαιρούμε περισσότερο από το 20-30% του ύψους των φύλλων. Αν για παράδειγμα έχουμε ένα χλοοτάπητα που έχει φθάσει στο ύψος των 10 εκατοστών θα πρέπει να κουρευτεί όχι λιγότερο από 7/8 εκατοστά από το έδαφος. Για τα επόμενα δύο κουρέματα θα πρέπει να διατηρηθεί το ίδιο ύψος κοπής. Στην συνέχεια ακολουθώντας την ίδια λογική κατεβάζουμε σταδιακά το ύψος κοπής μέχρι να φθάσουμε στο επιθυμητό ύψος. Ο συχνός έλεγχος των μαχαιριών της χλοοκοπτικής μηχανής παίζει σημαντικό ρόλο στο ποιοτικό αποτέλεσμα μετά το κούρεμα. Όταν τα μαχαίρια δεν ακονίζονται συχνά τότε μετά το κούρεμα παρατηρείται ένα ξέφτισμα στις άκρες των φύλλων το οποίο προκαλεί στρες στον χλοοτάπητα και ένα χαρακτηριστικό άσπρισμα στα φύλλα. Το κούρεμα θα πρέπει να γίνεται όταν τα φύλλα είναι στεγνά για να μην έχει μεγάλη αντίσταση η μηχανή αλλά και να μειωθεί το ρίσκο για αξάπλωση μυκητολογικών ασθενειών.
Πότισμα: Για το πότισμα του χλοοτάπητα ένας γενικός κανόνας που θα πρέπει να ακολουθείται είναι 6/7 χιλιοστά σε αργιλώδη εδάφη και 8/9 χιλιοστά σε αμμώδη. Μια απλή μέθοδος για να καταλάβετε πόσο χρόνο χρειάζεται το σύστημα ποτίσματος για να φτάσει σε αυτά τα επίπεδα είναι ο εξής: τοποθετούμε σε διάφορα σημεία του χλοοτάπητα πλαστικά ποτήρια. Ξεκινάμε το πότισμα και χρονομετρούμε σε πόσο χρόνο θα φτάσει το νερό μέσα στα ποτήρια στα παραπάνω επίπεδα. Αυτή θα είναι η διάρκεια ποτίσματος του χλοοτάπητα. Με αυτόν τον τρόπο θα καταλάβουμε αν υπάρχει ομοιομορφία στο πότισμα και τις ατέλειες που υπάρχουν στο σύστημα για να προχωρήσουμε εάν χρειαστεί σε διορθώσεις. Η συχνότητα με την οποία θα πρέπει να γίνεται ο κάθε κύκλος ποτίσματος εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων όπως το είδος του χλοοτάπητα την εποχή την έκθεση του στον ήλιο, το υπόστρωμα. Γι’αυτό θα πρέπει τουλάχιστον στην αρχή μέχρι που να αποκτήσουμε κάποια εμπειρία να ελέγχουμε την υγρασία στα φύλλα και στο υπόστρωμα για να καταλάβουμε κάθε πότε πρέπει να ποτίζουμε. Το σίγουρο είναι ότι τα θερμόφιλα είδη χλοοτάπητα δεν χρειάζονται πότισμα κάθε μέρα. Το πότισμα θα πρέπει να γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες (05:00-08:00). Όταν το πότισμα γίνεται βραδινές ή νυκτερινές ώρες θα υπάρχει αρκετή σχετική υγρασία και κίνδυνος προσβολών από μυκητολογικές ασθένειες.